Osoba A zauważa, że osoba B planuje kradzież w sklepie. Decyduje się interweniować, informując pracowników o zaistniałej sytuacji, co skutkuje zapobiegnięciem kradzieży. Dzięki temu, osoba A nie ponosi kary, a sąd może złagodzić karę dla osoby B.

Aby skutecznie bronić się przed zastosowaniem przepisów dotyczących odpowiedzialności współdziałającego w kontekście czynu zabronionego, warto zastosować kilka kluczowych strategii obronnych:

1. **Udowodnienie dobrowolności zapobiegania czynowi zabronionemu**: Najważniejszym elementem obrony jest wykazanie, że działania oskarżonego miały charakter dobrowolny i rzeczywiście miały na celu zapobieżenie popełnieniu przestępstwa. W tym celu należy przedstawić dowody, takie jak świadkowie potwierdzający intencje obrony, korespondencję, nagrania lub inne materiały dokumentujące podjęte kroki w celu zapobieżenia czynowi.

2. **Wykazanie braku współdziałania**: Należy zbadać, czy oskarżony rzeczywiście współdziałał w sposób, który mógłby być uznany za współudział. Jeśli można wykazać, że działania oskarżonego nie miały charakteru wspierającego lub że nie miał on świadomości zamiarów innych osób, może to stanowić fundament obrony.

3. **Przedstawienie motywacji moralnej**: Warto również podkreślić, że motywacją oskarżonego było zapobieżenie szkodzie lub ochrona innych osób. Opisanie sytuacji, w której oskarżony działał z pobudek etycznych lub moralnych, może pomóc w złagodzeniu postrzegania jego czynów.

4. **Zastosowanie instytucji złagodzenia kary**: Nawet jeśli sąd uzna, że oskarżony miał udział w czynach zabronionych, można argumentować o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary. W tym celu należy udokumentować wszelkie wysiłki oskarżonego na rzecz zapobieżenia przestępstwu, co może wpłynąć na decyzję sądu o złagodzeniu kary.

5. **Analiza kontekstu zdarzenia**: Istotne jest zrozumienie całego kontekstu sytuacji, w której doszło do zdarzenia. Należy poszukiwać okoliczności łagodzących, takich jak presja, w której znajdował się oskarżony, czy też sytuacje kryzysowe, które mogły wpłynąć na jego decyzje.

Przygotowanie do obrony w oparciu o powyższe aspekty pozwoli na zbudowanie solidnej argumentacji, która może znacząco wpłynąć na wynik sprawy.

Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania zasadności zastosowania przepisu o dobrowolnym zapobieganiu dokonaniu czynu zabronionego w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Świadectwa świadków**: Zeznania osób, które były świadkami działań współdziałającego, potwierdzające, że podejmował on konkretne kroki w celu zapobieżenia dokonaniu czynu zabronionego. Mogą to być np. zeznania osób obecnych w momencie, gdy współdziałający próbował interweniować lub powiadomił odpowiednie służby.

2. **Nagrania wideo**: Materiały wideo z monitoringu, które dokumentują działania współdziałającego w momencie, gdy starał się zapobiec przestępstwu. Tego rodzaju dowód wizualny może być szczególnie przekonujący w ocenie intencji i działań oskarżonego.

3. **Raporty policyjne**: Dokumenty potwierdzające, że współdziałający zawiadomił organy ścigania o zamiarze popełnienia przestępstwa przed jego dokonaniem. Takie raporty mogą zawierać informacje o czasie zgłoszenia oraz okolicznościach, które skłoniły do interwencji.

4. **Korespondencja elektroniczna**: E-maile, wiadomości tekstowe lub inne formy komunikacji, które dokumentują próby współdziałającego do przekonania innych do rezygnacji z przestępczego działania lub do zaniechania czynów zabronionych. Tego rodzaju dowody mogą wykazać, że współdziałający podejmował aktywne kroki w celu zapobieżenia szkodzie.

5. **Ekspertyzy biegłych**: Opinia biegłego z zakresu psychologii lub kryminologii, który może ocenić motywacje i działania współdziałającego. Taki dowód może pomóc w ustaleniu, czy działania były rzeczywiście dobrowolne i miały na celu zapobieżenie czynowi zabronionemu, a nie tylko były wynikiem obawy przed konsekwencjami.

Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania przepisu dotyczącego dobrowolnego zapobiegania czynowi zabronionemu w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Zeznania świadków** - Świadkowie mogą potwierdzić, że osoba współdziałająca nie wykazała żadnych działań mających na celu zapobieżenie czynowi zabronionemu, a zamiast tego była obecna w momencie zdarzenia, co sugeruje, że nie miała zamiaru zapobiec przestępstwu.

2. **Nagrania monitoringu** - Materiały wideo z monitoringu mogą wykazać, że współdziałający nie podjął żadnych aktywnych działań, które mogłyby być interpretowane jako próba zapobieżenia czynowi zabronionemu, a wręcz przeciwnie - zachowywał się obojętnie wobec sytuacji.

3. **Korespondencja lub wiadomości tekstowe** - Wymiana wiadomości między współdziałającym a innymi osobami może ujawnić, że współdziałający wiedział o planowanym przestępstwie, ale zamiast podjąć kroki w celu jego powstrzymania, wykazywał zainteresowanie lub nawet wspierał działania przestępcze.

4. **Ekspertyza biegłego** - Opinie biegłych mogą wykazać, że wezwanie pomocy służb (policji, ochrony) w danej sytuacji byłoby uzasadnione i konieczne, a brak takiej reakcji ze strony współdziałającego świadczy o jego braku intencji zapobieżenia czynowi zabronionemu.

5. **Zgłoszenia na policję lub inne organy** - Dokumentacja dotycząca wcześniejszych zgłoszeń lub interwencji policji w związku z osobą współdziałającą, które nie miały miejsca, może sugerować, że współdziałający nie był skłonny do współpracy z organami ścigania w celu zapobieżenia przestępstwu, co podważa zasadność zastosowania przepisu.