W czasie demonstracji, w której grupa osób zaczyna atakować przechodniów, jeden z uczestników, świadomy zamiarów innych, wspiera ich, rzucając kamieniami. W wyniku zamachu jedna osoba zostaje poważnie ranna. Uczestnik zbiegowiska może zostać oskarżony na podstawie tego artykułu.

Aby skutecznie bronić się przed zastosowaniem powyższego przepisu w sprawie cywilnej lub karnej, należy skoncentrować się na kilku kluczowych aspektach.

1. **Brak wiedzy o zamiarze popełnienia przestępstwa**: Należy udowodnić, że nie miałeś świadomości, iż zbiegowisko miało na celu dokonanie gwałtownego zamachu. Możesz wskazać na okoliczności, które potwierdzają, że uczestniczyłeś w wydarzeniu w innym celu (np. protest pokojowy, spotkanie towarzyskie).

2. **Niezwiązek z zamachem**: Jeśli nie brałeś aktywnego udziału w zamachu, lecz znajdowałeś się w pobliżu, warto zaznaczyć, że nie wykazywałeś żadnych działań wspierających przestępcze zamiary innych uczestników. Kluczowe będzie przedstawienie dowodów potwierdzających, że Twoje zachowanie nie miało charakteru przestępczego.

3. **Okoliczności łagodzące**: Warto przedstawić okoliczności, które mogą złagodzić odpowiedzialność, takie jak brak wcześniejszych konfliktów z prawem, pozytywna opinia środowiska, czy sytuacja, w której znalazłeś się w wyniku przymusu lub strachu.

4. **Dowody na brak wpływu na przebieg zdarzenia**: Jeśli uczestnicząc w zbiegowisku, nie miałeś wpływu na jego bieg, powinieneś to podkreślić. Możesz wykorzystać świadków, którzy potwierdzą Twoją rolę jako biernego obserwatora.

5. **Zasada proporcjonalności**: Można argumentować, że Twoje uczestnictwo w zbiegowisku nie było adekwatne do powagi sytuacji i nie przyczyniło się do popełnienia przestępstwa. Warto zaprezentować dowody na to, że nie miałeś możliwości działania w inny sposób.

6. **Obrona w kontekście przepisów o wolności zgromadzeń**: Jeśli zbiegowisko miało charakter zgromadzenia publicznego, można podnieść argumenty dotyczące prawa do wolności zgromadzeń, które powinny być respektowane, o ile nie prowadziły one do przemocy.

Posługując się powyższymi argumentami, można zbudować solidną linię obrony, która może skutecznie wpłynąć na decyzję sądu w sprawie.

Oto pięć realistycznych i praktycznych dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania zasadności zastosowania przepisu dotyczącego czynnego udziału w zbiegowisku:

1. **Nagrania wideo**: Materiały z monitoringu lub nagrania z telefonów komórkowych, które dokumentują uczestnictwo oskarżonego w zbiegowisku. Nagrania powinny ukazywać, w jaki sposób oskarżony brał udział w akcji, w tym jego zachowanie oraz interakcje z innymi uczestnikami.

2. **Ze świadków**: Zeznania świadków, którzy byli obecni na miejscu zdarzenia i mogą opisać rolę oskarżonego w zbiegowisku. Świadkowie mogą potwierdzić, że oskarżony był świadomy zamiarów innych uczestników oraz że aktywnie przyczyniał się do gwałtownego zamachu.

3. **Raporty policyjne**: Oficjalne dokumenty sporządzone przez policję na miejscu zdarzenia, które zawierają szczegółowy opis incydentu oraz wskazują na uczestników zbiegowiska. Raporty mogą zawierać również informacje o zatrzymaniu oskarżonego i jego zachowaniu w trakcie interwencji.

4. **Ekspertyzy medyczne**: Raporty medyczne dotyczące ofiar gwałtownego zamachu, w tym dokumentacja obrazująca ciężki uszczerbek na zdrowiu lub skutki śmierci. Takie dowody mogą wykazać, że działania uczestników zbiegowiska przyczyniły się do poważnych konsekwencji.

5. **Czynniki materialne**: Przedmioty używane podczas zamachu (np. narzędzia, broń, itp.), które mogą być powiązane z oskarżonym. Analiza tych przedmiotów może wykazać, że oskarżony miał bezpośredni wpływ na przebieg zdarzenia i był świadomy jego nielegalnego charakteru.

Oto pięć dowodów, które mogą być wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania przepisu dotyczącego czynnego udziału w zbiegowisku:

1. **Brak wiedzy o zamiarze popełnienia przestępstwa**: Świadectwa osób, które były obecne na miejscu zdarzenia, potwierdzające, że oskarżony nie miał świadomości, iż uczestnicy zbiegowiska planują popełnienie gwałtownego zamachu. Mogą to być zeznania świadków, którzy potwierdzą, że oskarżony w ogóle nie brał udziału w rozmowach dotyczących zamiaru popełnienia przestępstwa.

2. **Dowody na nieobecność w kluczowym momencie**: Nagrania z monitoringu, które pokazują, że oskarżony opuścił miejsce zbiegowiska przed rozpoczęciem zamachu lub że nie był w pobliżu, gdy doszło do przestępstwa. To może wykazać, że nie miał możliwości ani zamiaru brać udziału w przestępczych działaniach.

3. **Ekspertyza dotycząca charakteru zbiegowiska**: Ekspertyza specjalisty z zakresu psychologii społecznej, który stwierdzi, że zbiegowisko miało charakter spontaniczny i nieformalne, co może sugerować, że nie wszyscy uczestnicy byli świadomi zamiaru popełnienia przestępstwa, w tym oskarżony.

4. **Dowody na brak aktywnego udziału**: Świadectwa innych uczestników, którzy potwierdzają, że oskarżony nie brał czynnego udziału w działaniach agresywnych ani nie wspierał ich w jakikolwiek sposób, na przykład poprzez brak jakiejkolwiek interakcji z osobami, które popełniły przestępstwo.

5. **Zgłoszenie o interwencji**: Dokumenty lub nagrania z interwencji służb porządkowych (np. policji), które pokazują, że oskarżony próbował rozdzielić uczestników zbiegowiska lub zgłaszał sytuację odpowiednim służbom, co może wskazywać na brak zamiaru wspierania działań przestępczych.