Osoba prowadząca publiczny profil w mediach społecznościowych zamieszcza post, w którym nawołuje swoich obserwatorów do unikania płacenia podatków i chwali osoby, które to robią, sugerując, że jest to sposób na \"oszczędność\". Taki czyn może być uznany za nawoływanie do przestępstwa skarbowego.

Aby skutecznie bronić się przed zastosowaniem przepisów dotyczących nawoływania do przestępstw, warto skupić się na kilku kluczowych aspektach obrony.

1. **Interpretacja „nawoływania”**: Należy podważyć, czy rzeczywiście doszło do nawoływania. Warto dowieść, że wypowiedzi oskarżonego miały charakter ogólny, nie były bezpośrednim wezwaniem do działania i nie zawierały konkretnych instrukcji dotyczących popełnienia przestępstwa.

2. **Kontekst wypowiedzi**: Ważnym elementem obrony jest kontekst, w jakim miały miejsce kontrowersyjne wypowiedzi. Należy wykazać, że wypowiedzi były częścią szerszej dyskusji, satyry, krytyki społecznej lub artystycznej, co może wpłynąć na ich odbiór i klasyfikację prawną.

3. **Brak intencji przestępczej**: Kluczowe jest udowodnienie, że oskarżony nie miał zamiaru nawoływać do przestępstwa. Można to wykazać na podstawie dowodów, takich jak świadkowie, którzy potwierdzą, że celem wypowiedzi było zainspirowanie do debaty lub wyrażenie opinii, a nie zachęcanie do przestępczego działania.

4. **Wolność słowa**: Należy powołać się na prawo do wolności wypowiedzi, które jest chronione przez Konstytucję oraz międzynarodowe konwencje. Argumentacja powinna opierać się na tym, że nawet kontrowersyjne i prowokacyjne wypowiedzi mieszczą się w granicach dozwolonej krytyki i debaty publicznej.

5. **Zaniechanie działania**: Jeśli oskarżony zrealizował jakiekolwiek działania mające na celu zapobieżenie popełnieniu przestępstwa (np. publiczne odniesienie się do wypowiedzi, sprzeciwienie się popełnieniu przestępstwa), to również może stanowić argument na jego korzyść.

Podsumowując, kluczowe w obronie jest skoncentrowanie się na kontekście wypowiedzi, intencji oskarżonego oraz szerokiej interpretacji wolności wypowiedzi, co może skutkować uniewinnieniem lub złagodzeniem kary.

Oto pięć realistycznych dowodów, które mogą być wykorzystane w celu wykazania zasadności zastosowania wskazanego przepisu w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Nagranie wideo lub audio**: Dowód w postaci nagrania, na którym oskarżony publicznie nawołuje do popełnienia przestępstwa skarbowego lub zbrodni. Nagranie powinno być zarejestrowane w miejscu publicznym, co potwierdzi, że nawoływanie miało miejsce w przestrzeni publicznej.

2. **Świadkowie**: Zeznania osób, które były obecne w momencie nawoływania do popełnienia przestępstwa. Świadkowie mogą potwierdzić, że oskarżony publicznie nawoływał do popełnienia przestępstwa lub pochwalał jego dokonanie, co stanowi istotny element dowodowy.

3. **Posty w mediach społecznościowych**: Zrzuty ekranu lub wydruki postów, komentarzy lub filmów zamieszczonych przez oskarżonego na platformach społecznościowych, w których nawołuje do popełnienia przestępstw lub pochwala ich dokonanie. Tego typu dowody mogą wykazać publiczny charakter działań oskarżonego.

4. **Relacje prasowe**: Artykuły lub materiały prasowe, które dokumentują sytuację, w której oskarżony nawoływał do popełnienia przestępstw. Publikacje w mediach mogą stanowić dowód na to, że zachowanie oskarżonego miało wpływ na opinię publiczną i mogło skłonić innych do działania.

5. **Analiza psychologiczna**: Ekspertyza psychologiczna, która może potwierdzić, że działania oskarżonego miały na celu wywołanie określonej reakcji wśród publiczności oraz że nawoływanie do popełnienia przestępstw było świadome i celowe. Taki dowód może być istotny w ustaleniu intencji oskarżonego.

Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania omawianego przepisu w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Nagranie wideo**: Materiał wideo, na którym osoba oskarżona wygłasza swoje opinie w sposób niejednoznaczny lub w kontekście artystycznym, edukacyjnym lub satyrycznym, co może wskazywać, że nie nawołuje do przestępstwa, lecz wyraża swoje poglądy lub krytykę.

2. **Opinie ekspertów**: Ekspertyzy prawne lub psychologiczne potwierdzające, że wypowiedzi oskarżonego były interpretowane w sposób, który nie sugeruje nawoływania do przestępstw, lecz są przykładem wolności wypowiedzi i debaty publicznej.

3. **Zeznania świadków**: Zeznania osób, które były obecne podczas wypowiedzi oskarżonego, potwierdzające, że intencją oskarżonego nie było nawoływanie do przestępstwa, a jedynie wyrażenie opinii lub prowokacja do dyskusji na temat danego zagadnienia.

4. **Kontekst wypowiedzi**: Analiza kontekstu, w jakim zostały wygłoszone kontrowersyjne wypowiedzi, wskazująca na to, że były one częścią szerszej dyskusji społecznej lub politycznej, a nie nawoływaniem do działania.

5. **Dokumentacja medialna**: Artykuły prasowe, które opisują sytuację oraz interpretacje wypowiedzi oskarżonego, wskazujące na różnorodność reakcji społecznych i brak konsensusu co do tego, czy wypowiedzi te rzeczywiście nawołują do jakichkolwiek przestępstw.

Te dowody mogą być kluczowe w obronie oskarżonego i pomóc wykazać, że jego działania nie wpisują się w ramy przestępstwa określonego w przepisie.