Osoba, która publikuje w internecie instrukcje dotyczące budowy materiałów wybuchowych z zamiarem ich użycia w ataku terrorystycznym, łamie ten artykuł. Podobnie, ktoś, kto uczestniczy w kursie mającym na celu naukę technik przeprowadzania ataków, również podlega karze.

Aby skutecznie obronić się przed zastosowaniem przepisu dotyczącego rozpowszechniania treści mogących ułatwić popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym, warto przyjąć kilka strategicznych kroków.

1. **Analiza treści**: Kluczowe jest dokładne zbadanie treści, które były rozpowszechniane lub prezentowane. Obrona może polegać na wykazaniu, że nie miały one charakteru szkodliwego, nie były skierowane na ułatwienie popełnienia przestępstwa, a ich kontekst był neutralny lub pozytywny. Warto zasięgnąć opinii biegłego, który oceni treści pod kątem ich wpływu na potencjalne przestępstwo.

2. **Brak zamiaru**: Ustalenie, że brak było zamiaru popełnienia przestępstwa. Obrona powinna skupić się na dowodach, które pokazują, że działania oskarżonego były przypadkowe, niezamierzone lub miały inny cel niż propagowanie przestępstwa terrorystycznego.

3. **Uczestnictwo w szkoleniu**: W przypadku zarzutów o uczestnictwo w szkoleniu, ważne jest udowodnienie, że cel szkolenia nie miał związku z popełnieniem przestępstwa. Można wykazać, że uczestnictwo miało na celu zdobycie wiedzy w celach akademickich lub badawczych.

4. **Obrona merytoryczna**: Warto podnieść argumenty dotyczące wolności słowa i wyrazu. Przeciwnicy stosowania tego przepisu mogą argumentować, że niektóre treści, mimo iż kontrowersyjne, nie mogą być uznane za bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego.

5. **Świadkowie i dowody**: Znalezienie świadków, którzy mogą potwierdzić intencje oskarżonego lub kontekst, w jakim dane treści były prezentowane, może być kluczowe dla obrony. Dowody na brak wcześniejszych problemów z prawem również mogą pomóc w budowie wizerunku oskarżonego jako osoby niezamierzającej działać w sposób przestępczy.

6. **Zarządzenie umorzenia**: W przypadku wątpliwości co do dowodów lub ich interpretacji, można wystąpić o umorzenie sprawy na etapie postępowania przygotowawczego, argumentując brak podstaw do oskarżenia.

Podsumowując, obrona powinna skupić się na wykazywaniu braku zamiaru, neutralności treści oraz kontekstu działań oskarżonego, przy jednoczesnym podnoszeniu argumentów dotyczących wolności słowa.

Na podstawie przedstawionego przepisu prawa, oto pięć realistycznych dowodów, które mogą być wykorzystane w celu wykazania zasadności jego zastosowania w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Zrzuty ekranowe materiałów online**: Dowody w postaci zrzutów ekranowych lub linków do stron internetowych, na których rozpowszechniane są treści mogące ułatwić popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym. Mogą to być artykuły, filmy instruktażowe czy publikacje propagandowe, które zawierają informacje dotyczące metod działania terrorystów.

2. **Świadectwa uczestników szkoleń**: Zeznania osób, które brały udział w szkoleniu mogącym umożliwić popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym. Mogą one potwierdzić, że program szkolenia obejmował treści i techniki związane z planowaniem lub przeprowadzaniem aktów terrorystycznych.

3. **Analiza treści komunikacji elektronicznej**: Dowody w postaci treści e-maili, wiadomości tekstowych lub komunikatorów internetowych, które wskazują na zamiar osoby do rozpowszechniania informacji mogących ułatwić popełnienie przestępstwa terrorystycznego. Tego rodzaju dowody mogą wykazywać intencje i plany działania oskarżonego.

4. **Ekspertyzy biegłych**: Opinie biegłych specjalizujących się w analizie treści ekstremistycznych lub terrorystycznych, które mogą potwierdzić, że dany materiał rzeczywiście zawiera instrukcje lub informacje mogące prowadzić do popełnienia przestępstwa o charakterze terrorystycznym.

5. **Monitoring aktywności w sieci**: Zbieranie dowodów w postaci logów dotyczących aktywności podejrzanego w sieci, które wskazują na jego zainteresowanie materiałami związanymi z terroryzmem. Może to obejmować dane o przeglądaniu konkretnych stron internetowych, pobieraniu plików lub subskrypcji kanałów propagandowych.

Te dowody mogą być użyte w kontekście ustalania winy lub zamiaru działania w zakresie przestępstw o charakterze terrorystycznym, a ich zebrane w sposób zgodny z prawem mogą stanowić fundament dla postępowania karnego.

Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania przepisu dotyczącego rozpowszechniania treści mogących ułatwić popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym:

1. **Brak zamiaru przestępczego**: Dowód w postaci zeznań oskarżonego, w których jasno deklaruje, że nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa, a jego intencją było jedynie przekazywanie informacji w celach edukacyjnych lub analitycznych. Może to być poparte dokumentacją, taką jak artykuły naukowe, prezentacje lub materiały edukacyjne.

2. **Kontekst społeczny i naukowy**: Wskazanie, że rozpowszechniane treści były częścią dyskusji akademickiej lub społecznej, na przykład w ramach wykładów, konferencji lub seminariów, które miały na celu analizę zagadnień związanych z terroryzmem, a nie ich promowanie. Dowód w postaci zaproszeń, programów wydarzeń lub nagrań z tych spotkań.

3. **Opinie ekspertów**: Przedstawienie opinii ekspertów w dziedzinie prawa, psychologii lub socjologii, którzy potwierdzą, że treści rozpowszechniane przez oskarżonego nie miały charakteru incytującego do przemocy ani nie stanowiły instrukcji do popełnienia przestępstwa, lecz były neutralne lub miały na celu zrozumienie zjawiska terroryzmu.

4. **Dokumentacja działalności twórczej**: Przedstawienie dowodów na to, że oskarżony był zaangażowany w działalność twórczą (np. artystyczną, literacką), która nie miała na celu promocji przemocy, lecz miała charakter krytyczny lub analityczny. Dowody mogą obejmować publikacje, wystawy lub inne formy wyrazu artystycznego.

5. **Brak związku z przestępstwami terrorystycznymi**: Dowód w postaci analizy, która wykazuje, że nie ma bezpośredniego związku pomiędzy rozpowszechnianymi treściami a jakimikolwiek aktami terrorystycznymi, które miały miejsce. Może to obejmować statystyki dotyczące przestępczości, analizy przypadków oraz raporty z instytucji zajmujących się bezpieczeństwem, które potwierdzają, że nie odnotowano żadnych incydentów związanych z treściami wytwarzanymi przez oskarżonego.