Artykuł umożliwia prowadzenie postępowania w sprawach skarbowych wobec sprawców przebywających za granicą, co jest istotne dla skuteczności wymiaru sprawiedliwości. Wprowadza jednak wyjątki, które chronią prawa oskarżonego, gdyż wątpliwości co do winy powinny być zawsze rozstrzyganie na korzyść sprawcy.\n\n2)
Polak, który wyjechał na stałe do Anglii, unikał płacenia podatków w Polsce. Po złożeniu aktu oskarżenia, sąd mógł kontynuować postępowanie bez jego obecności, gdyż nie można było ustalić jego miejsca pobytu w kraju.
Aby skutecznie bronić się przed zastosowaniem przepisów dotyczących postępowania w nieobecności sprawcy przestępstwa skarbowego, warto skupić się na kilku kluczowych aspektach.
Po pierwsze, należy podnieść wątpliwości co do winy sprawcy lub okoliczności popełnienia czynu zabronionego. Można to osiągnąć poprzez złożenie wniosku o dowody, które mogą potwierdzić brak winy, np. dokumenty finansowe, zeznania świadków czy opinie biegłych. Warto także wskazać na niejasności w aktach sprawy, które mogą budzić wątpliwości co do odpowiedzialności.
Po drugie, istotne jest ustalenie, czy nie doszło do ukrycia się oskarżonego po wniesieniu aktu oskarżenia. Jeżeli oskarżony regularnie kontaktował się z instytucjami państwowymi lub nie zataił swojego pobytu, należy to udokumentować. Przykładowo, można przedstawić dowody na złożenie deklaracji podatkowych lub inne interakcje z urzędami, co może świadczyć o braku zamiaru ukrywania się.
Kolejnym krokiem jest monitorowanie postępowania i zgłaszanie wszelkich zmian w sytuacji oskarżonego, w tym ustalenie jego miejsca zamieszkania w kraju, co może uniemożliwić prowadzenie sprawy w jego nieobecności.
Warto również zwrócić uwagę na możliwość wniesienia skargi na naruszenie prawa do obrony, jeżeli oskarżony nie był w stanie uczestniczyć w postępowaniu. Należy podkreślić, że każdy ma prawo do obrony, a postępowanie w nieobecności może naruszać to prawo, szczególnie jeśli sprawca nie był świadomy toczącego się postępowania.
Podsumowując, kluczowymi strategiami obrony są: podnoszenie wątpliwości co do winy, dokumentowanie aktywności oskarżonego w kraju oraz monitorowanie postępowania w celu zgłaszania wszelkich zmian w sytuacji prawnej.
Na podstawie przedstawionego przepisu, oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania zasadności jego zastosowania w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:
1. **Dokumentacja potwierdzająca miejsce zamieszkania lub pobytu sprawcy**: Dowód w postaci aktów notarialnych, umów najmu lub innych dokumentów, które potwierdzają, że sprawca przestępstwa skarbowego przebywa stale za granicą lub że jego miejsce zamieszkania jest nieznane. Takie dokumenty mogą obejmować także korespondencję z urzędami lub instytucjami zagranicznymi.
2. **Informacje z organów ścigania**: Raporty lub zaświadczenia wystawione przez policję lub inne organy ścigania, które potwierdzają, że sprawca nie może być zlokalizowany w kraju. Może to obejmować wyniki poszukiwań, które wykazały brak możliwości ustalenia miejsca pobytu oskarżonego.
3. **Zeznania świadków**: Świadkowie mogą dostarczyć dowodów na to, że sprawca przestępstwa skarbowego przebywa za granicą. Mogą to być zeznania osób, które miały kontakt z oskarżonym lub które są świadome jego aktualnego miejsca pobytu, np. sąsiadów, współpracowników czy członków rodziny.
4. **Dokumenty finansowe lub podatkowe**: Dowody w postaci dokumentów bankowych, zeznań podatkowych lub innych informacji finansowych, które mogą wskazywać na działalność sprawcy za granicą. Takie dokumenty mogą wykazywać, że sprawca prowadził działalność gospodarczą lub uzyskiwał dochody w innym kraju.
5. **Zeznania biegłych**: Opinie biegłych z zakresu prawa międzynarodowego lub prawa skarbowego, które mogą potwierdzić, że zgodnie z obowiązującymi przepisami możliwe jest prowadzenie postępowania w nieobecności sprawcy, a także wyjaśnić okoliczności związane z brakiem możliwości ustalenia miejsca zamieszkania sprawcy.
Te dowody powinny być starannie zebrane i przedstawione w toku postępowania, aby skutecznie wykazać zasadność stosowania przepisu dotyczącego prowadzenia postępowania w nieobecności sprawcy.
Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania przepisu dotyczącego toczącego się postępowania w nieobecności sprawcy przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego:
1. **Dowód na istnienie wątpliwości co do winy sprawcy**: Prześledzenie dotychczasowego przebiegu sprawy, w tym zeznań świadków lub dokumentów, które mogą sugerować, że sprawca mógł działać w błędzie lub w okolicznościach łagodzących, co podważa jednoznaczność jego winy.
2. **Zaświadczenie o aktywności oskarżonego w kraju zamieszkania**: Przedstawienie dowodu, takiego jak zaświadczenie z instytucji zagranicznej, które potwierdza, że oskarżony regularnie uczestniczy w życiu publicznym lub podejmuje działania w swoim kraju zamieszkania, co może świadczyć o tym, że nie ukrywa się.
3. **Dokumentacja potwierdzająca brak ustalenia miejsca zamieszkania**: Wykazanie, że organy ścigania podjęły niewystarczające kroki w celu ustalenia miejsca zamieszkania oskarżonego, na przykład poprzez przedstawienie dowodów na niewłaściwe lub niekompletne działania w procesie poszukiwania sprawcy.
4. **Zeznania świadków potwierdzających nieobecność sprawcy w momencie popełnienia czynu**: Przedstawienie zeznań osób, które mogą potwierdzić alibi oskarżonego lub wskazać, że w czasie popełnienia czynu był on w innym miejscu, co podważa przypisanie mu winy.
5. **Dokumentacja dotycząca braku wcześniejszych prób kontaktu ze sprawcą**: Dowody, takie jak korespondencja lub protokoły z prób doręczenia pism sądowych, które pokazują, że sąd lub prokuratura nie podejmowały wystarczających działań w celu skontaktowania się z oskarżonym przed podjęciem decyzji o postępowaniu w jego nieobecności.