kodeks morski

TYTUŁ I. PRZEPISY OGÓLNE

Dział VIII. Ratownictwo morskie

Art. 239Określanie wysokości wynagrodzenia za ratownictwo morskie

§ 1. W braku umowy wysokość wynagrodzenia określa się, biorąc pod uwagę następujące okoliczności, bez względu na kolejność, w jakiej zostały one wymienione: 1) wartość statku i innego mienia uratowanego; 2) umiejętności i wysiłki ratujących w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów; 3) osiągnięty wynik ratownictwa; 4) charakter i stopień niebezpieczeństwa; 5) umiejętności i wysiłki ratujących w celu ratowania statku, innego mienia i życia; 6) czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody i wydatki; 7) ryzyko odpowiedzialności i inne niebezpieczeństwa, które zagrażały ratującym i ich sprzętowi; 8) niezwłoczne świadczenie usług; 9) szczególne przystosowanie statku ratującego i innego sprzętu do czynności ratowniczych; 10) stan sprzętu użytego przez ratującego i jego wartość. § 2. Przy określaniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się także potrzebę stwarzania zachęty do podejmowania działań ratowniczych. § 3. Wynagrodzenie może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swojej winy spowodował konieczność lub utrudnienie ratownictwa morskiego bądź w związku z nim dopuścił się oszustwa lub innej nieuczciwości.
Komentarz
Przykład
Brak zastosowania
Dowody za
Dowody przeciw
1) Artykuł ten precyzuje zasady ustalania wynagrodzenia dla osób ratujących mienie na morzu, uwzględniając różnorodne czynniki, takie jak wartość uratowanego mienia, umiejętności ratujących oraz stopień niebezpieczeństwa. Istotne jest również, aby wynagrodzenie motywowało do podejmowania działań ratowniczych, a jego wysokość może być obniżona w przypadku winy ratowników.
Podczas sztormu żeglarz zauważył dryfujący jacht z załogą w niebezpieczeństwie. Po udanej akcji ratunkowej, w której wykorzystał swoje umiejętności i sprzęt, wystąpił o wynagrodzenie, które zostało ustalone na podstawie wartości jachtu oraz trudności akcji ratunkowej.
Aby skutecznie bronić się przed zastosowaniem przepisów dotyczących wynagrodzenia za ratownictwo morskie w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej, można zastosować kilka strategicznych podejść:

1. **Kwestionowanie okoliczności**: Należy dokładnie przeanalizować i zakwestionować okoliczności, które zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia. Można argumentować, że wartość uratowanego mienia była zawyżona lub że wysiłki ratowników nie były adekwatne do osiągniętego wyniku. Wskazanie na brak umiejętności i nieodpowiednie działania ratowników może osłabić ich roszczenia.

2. **Zarzuty dotyczące winy**: W przypadku, gdy ratownicy sami przyczynili się do powstania sytuacji wymagającej interwencji, można wykazać ich winę, co może prowadzić do obniżenia wynagrodzenia lub jego całkowitego nieprzyznania. Należy zidentyfikować wszelkie błędy w ich działaniu, które mogły przyczynić się do sytuacji kryzysowej.

3. **Ocena ryzyka i niebezpieczeństwa**: Warto podkreślić, że ryzyko związane z ratownictwem nie było na tyle wysokie, aby uzasadniało żądane wynagrodzenie. Można argumentować, że niebezpieczeństwo było minimalne lub że ratujący nie podjęli wystarczających działań w celu zminimalizowania ryzyka.

4. **Dokumentacja i dowody**: Przygotowanie odpowiedniej dokumentacji oraz zgromadzenie dowodów, które mogą świadczyć o nieprawidłowościach w działaniach ratowników, jest kluczowe. Warto również zbierać zeznania świadków, które mogą potwierdzić tezy obrony.

5. **Zachęta do działania**: Można również argumentować, że wysokość wynagrodzenia powinna być niższa ze względu na brak zachęt do podejmowania działań ratowniczych w danym przypadku, jeśli ratownicy nie wykazali się odpowiednią sprawnością lub szybkością działania.

6. **Oszustwo lub nieuczciwość**: Jeżeli istnieją dowody na oszustwo lub inne nieuczciwe działania ze strony ratowników, należy je zgłosić odpowiednim organom, co może prowadzić do dalszych konsekwencji prawnych i zmniejszenia lub całkowitego braku wynagrodzenia.

Zastosowanie tych strategii w praktyce może zwiększyć szanse na skuteczną obronę przed roszczeniami wynikającymi z przepisów o wynagrodzeniu za ratownictwo morskie.
Na podstawie podanego artykułu prawnego dotyczącego wynagrodzenia za działania ratownicze, można zaproponować następujące dowody, które mogą być wykorzystane w sprawach cywilnych lub karnych:

1. **Dokumentacja dotycząca wartości statku i innego mienia uratowanego**: Wycena statku oraz wartości innych przedmiotów, które zostały uratowane podczas akcji ratowniczej. Może to obejmować raporty rzeczoznawców majątkowych, faktury, umowy sprzedaży lub inne dokumenty potwierdzające wartość mienia.

2. **Świadectwa umiejętności i wysiłków ratujących**: Referencje lub opinie ekspertów, które potwierdzają profesjonalizm i skuteczność działań ratujących. Mogą to być świadectwa przeszkolenia w zakresie ratownictwa morskiego, dokumentacja szkoleń oraz opinie osób, które były świadkami akcji ratowniczej.

3. **Raporty z akcji ratowniczej**: Oficjalne dokumenty, takie jak raporty z przeprowadzonych akcji ratunkowych, które szczegółowo opisują przebieg akcji, osiągnięte wyniki oraz podejmowane wysiłki w celu ratowania statku i mienia. Raporty te mogą być sporządzone przez odpowiednie służby ratownicze lub niezależne instytucje.

4. **Dowody na czas poświęcony i poniesione koszty**: Faktury, paragony, zestawienia kosztów związanych z akcją ratunkową, w tym koszty paliwa, sprzętu, wynagrodzeń dla członków załogi oraz innych wydatków. Dowody te mogą być kluczowe w określaniu wynagrodzenia za działania ratownicze.

5. **Dokumentacja dotycząca ryzyka i zagrożeń**: Raporty lub oceny ryzyka związane z akcją ratowniczą, które dokumentują potencjalne niebezpieczeństwa, na jakie narażeni byli ratownicy. Mogą to być analizy przeprowadzone przez specjalistów ds. bezpieczeństwa lub dokumenty potwierdzające występowanie realnych zagrożeń podczas akcji.

Te dowody mogą być kluczowe w ustaleniu zasadności wysokości wynagrodzenia za działania ratownicze oraz w ocenie sytuacji w kontekście potencjalnej winy ratujących.
Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania przepisu dotyczącego wynagrodzenia za działania ratownicze w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Dokumentacja techniczna dotycząca stanu statku ratującego** - Przedstawienie raportów technicznych lub przeglądów stanu technicznego statku, który brał udział w akcji ratunkowej, wskazujących na jego niewłaściwy stan, co mogło przyczynić się do utrudnienia działań ratowniczych.

2. **Świadectwa świadków** - Zeznania osób, które były świadkami akcji ratunkowej, mogą potwierdzić, że działania ratujących były nieefektywne lub nieodpowiedzialne, co prowadzi do wniosku, że wynagrodzenie za ich działania nie jest zasadne.

3. **Raporty o działaniach ratowniczych** - Przedstawienie raportów z niezależnych instytucji lub organizacji zajmujących się ratownictwem morskim, które oceniają przebieg akcji ratunkowej jako nieodpowiadający standardom oraz wskazują na brak umiejętności ratujących.

4. **Analiza wartości uratowanego mienia** - Ekspertyza rzeczoznawcy, która wykazuje, że wartość uratowanego mienia była znacznie niższa niż kwota dochodzona jako wynagrodzenie za działania ratownicze, co budzi wątpliwości co do zasadności wysokości żądanej zapłaty.

5. **Dowody na winę ratujących** - Zgromadzenie dowodów (np. korespondencji, e-maili) wskazujących na to, że ratujący mieli świadomość ryzyka i zignorowali procedury bezpieczeństwa, co mogło przyczynić się do powstania sytuacji wymagającej akcji ratunkowej, co w konsekwencji prowadzi do obniżenia lub odmowy wynagrodzenia.
TYTUŁ I. PRZEPISY OGÓLNE Dział I. Polska przynależność statku Dział II. Rejestr okrętowy Dział III. Pomiar statku Dział IV. Dokumenty statku Dział I. Przepisy ogólne Dział II. Obowiązki kapitana Dział III. Uprawnienia kapitana Dział IV. Publicznoprawne funkcje kapitana Dział I. Własność statku Dział II. Zastaw na statku Dział III. Przywileje na statku TYTUŁ V. OGRANICZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA ROSZCZENIA MORSKIE I UBEZPIECZENIE ARMATORÓW Z TYTUŁU ROSZCZEŃ MORSKICH Rozdział 1. Przepisy ogólne Rozdział 2. Załadowanie na statek Rozdział 3. Konosament Rozdział 4. Wykonanie przewozu Rozdział 5. Wyładowanie i odbiór ładunku Rozdział 6. Należności przewoźnika Rozdział 7. Przywileje na ładunku Rozdział 8. Wygaśnięcie umowy Rozdział 9. Odpowiedzialność przewoźnika Dział II. Przewóz pasażerów Dział III. Czarter na czas Dział IV. Usługi agencyjne Dział V. Usługi maklerskie Dział VI. Usługi holownicze Dział VII. Usługi pilotowe Dział VIII. Ratownictwo morskie Dział I. Awaria wspólna Dział II. Zderzenie statków Rozdział 1. Zanieczyszczenia różne Rozdział 1a.Zanieczyszczenia olejami bunkrowymi Rozdział 2. Zanieczyszczenia ze statków przewożących oleje Rozdział 3. Międzynarodowy Fundusz Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami Rozdział 3a Międzynarodowy Dodatkowy Fundusz Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami Dział IV. Mienie zatopione lub znalezione Rozdział 2. Wartość ubezpieczenia i suma ubezpieczenia Rozdział 3. Oświadczenia przy zawieraniu umów ubezpieczenia Rozdział 4. Przeniesienie praw z umowy ubezpieczenia Rozdział 5. Ubezpieczenie generalne Rozdział 1. Obowiązki ubezpieczającego Rozdział 2. Odpowiedzialność ubezpieczyciela Rozdział 3. Abandon przedmiotu ubezpieczenia Rozdział 4. Płatność odszkodowania ubezpieczeniowego Dział I. Postępowanie w sprawach o ustanowienie i podział funduszu ograniczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie Dział II. Postępowanie w sprawach roszczeń i ograniczenia odpowiedzialności z tytułu szkód spowodowanych zanieczyszczeniem przez statki TYTUŁ X. PRZEPISY KOLIZYJNE