Żołnierz A, świadomy, że jego kolega z wojska planuje kradzież sprzętu wojskowego, nie informuje przełożonych, a zamiast tego pomaga w realizacji planu. Obaj mogą być pociągnięci do odpowiedzialności przed sądem wojskowym.

W przypadku sprawy cywilnej lub karnej, w której zastosowanie mają przepisy dotyczące orzecznictwa sądów wojskowych, istnieje kilka praktycznych sposobów obrony przed ich zastosowaniem.

1. **Zakwestionowanie właściwości sądu**: Można podnieść zarzut niewłaściwości sądu wojskowego, argumentując, że sprawa nie dotyczy przestępstwa wojskowego lub że oskarżony nie jest żołnierzem ani osobą cywilną związana z wojskiem. Należy przedstawić dowody potwierdzające cywilny charakter sprawy.

2. **Analiza przepisów karnych**: Kluczowe jest dokładne zbadanie kwalifikacji prawnej czynu. Można argumentować, że dany czyn nie spełnia przesłanek przestępstw wymienionych w art. 239, art. 291-293 Kodeksu karnego, czy innych przepisach odnoszących się do przestępstw wojskowych. Warto przeprowadzić dokładną analizę, czy działanie oskarżonego rzeczywiście można zakwalifikować jako współdziałanie w popełnieniu przestępstwa.

3. **Zbicie domniemania winy**: W obronie można skupić się na dowodach, które mogą świadczyć o braku winy oskarżonego. Należy zebrać świadków, dokumenty lub inne dowody, które potwierdzą inną wersję wydarzeń lub wykazują, że oskarżony nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa.

4. **Zastosowanie okoliczności łagodzących**: Warto również przedstawić okoliczności, które mogą łagodzić odpowiedzialność karną, takie jak brak wcześniejszych przestępstw, współpraca z organami ścigania czy wpływ sytuacji życiowej na podjęte działania.

5. **Skarga na naruszenie praw procesowych**: W przypadku stwierdzenia naruszeń praw procesowych (np. brak dostępu do obrony, niezgodne z prawem zatrzymanie), można złożyć skargę, co może prowadzić do unieważnienia postępowania.

Każda sprawa jest inna, dlatego zaleca się współpracę z prawnikiem specjalizującym się w prawie karnym wojskowym, który pomoże dostosować strategię obrony do konkretnej sytuacji.

Na podstawie podanego artykułu prawnego, oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania zasadności zastosowania jego przepisów w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Świadectwa świadków** - Zeznania osób, które były świadkami współdziałania oskarżonych w popełnieniu przestępstw z rozdziałów XXXIX-XLIV Kodeksu karnego. Świadkowie mogą opisać sytuacje, które potwierdzają, że oskarżeni działali wspólnie w ramach przestępczego przedsięwzięcia.

2. **Dokumentacja operacyjna służb mundurowych** - Raporty i notatki służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo, które dokumentują działania podejmowane wobec oskarżonych w związku z przestępstwami wojskowymi. Tego typu dokumenty mogą zawierać analizy i obserwacje wskazujące na zorganizowaną działalność przestępczą.

3. **Dowody rzeczowe** - Przedmioty lub substancje, które zostały zabezpieczone w trakcie śledztwa i które mogą być bezpośrednio związane z przestępstwami określonymi w art. 239, art. 291-293 oraz art. 294 Kodeksu karnego. Mogą to być np. narzędzia przestępstwa, nielegalnie zdobyte przedmioty, czy dokumenty potwierdzające transakcje.

4. **Analiza finansowa** - Raporty ekspertów dotyczące przepływów finansowych, które mogą wskazywać na działalność przestępczą, taką jak paserstwo umyślne. Tego rodzaju analiza może wykazać powiązania finansowe między oskarżonymi a przestępczymi grupami z rozdziałów XXXIX-XLIV Kodeksu karnego.

5. **Nagrania audio-wideo** - Materiały z monitoringu, nagrania rozmów telefonicznych lub inne dowody audiowizualne, które dokumentują współdziałanie oskarżonych w popełnieniu przestępstw. Takie dowody mogą wykazywać zamiar i świadome uczestnictwo w działaniach przestępczych.

Te dowody mogą być kluczowe dla wykazania zasadności zastosowania przepisów dotyczących orzecznictwa sądów wojskowych w konkretnej sprawie.

Oto pięć dowodów, które mogą zostać wykorzystane w celu wykazania braku zasadności zastosowania przepisu dotyczącego orzecznictwa sądów wojskowych w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej:

1. **Brak związku z przestępstwami wojskowymi**: Dokumentacja dowodowa (np. zeznania świadków, materiały dowodowe) wykazująca, że czyn oskarżonego nie ma związku z przestępstwami wymienionymi w rozdziałach XXXIX-XLIV Kodeksu karnego, co wskazuje na niewłaściwą podstawę do stosowania przepisów wojskowych.

2. **Wykazanie cywilnego charakteru sprawy**: Przesłanki dowodowe, takie jak umowy, korespondencja, lub inne dokumenty, które dowodzą, że sporny czyn ma charakter cywilny, a nie kryminalny, co kwestionuje właściwość sądów wojskowych w tej sprawie.

3. **Brak statusu wojskowego sprawcy**: Dowody potwierdzające, że oskarżony nie ma statusu członka sił zbrojnych (np. dokumenty osobiste, zaświadczenia z jednostki wojskowej), co uniemożliwia zastosowanie przepisów dotyczących sądów wojskowych.

4. **Niezastosowanie przepisów szczególnych**: Analiza przepisów prawa, która wskazuje, że nie istnieją przepisy szczególne odnoszące się do danego czynu, które pozwalałyby na przekazanie sprawy do sądu wojskowego, co podważa zasadność zastosowania omawianego przepisu.

5. **Wyniki ekspertyzy biegłych**: Raporty i opinie biegłych, które potwierdzają, że zachowanie oskarżonego nie spełnia znamion przestępstw objętych właściwością sądów wojskowych, co wskazuje na niewłaściwe zakwalifikowanie sprawy przez prokuraturę lub sąd.